Een paar weken terug begon het zo:

“Hallo Dames, Zoals jullie weten wordt mijn moeder 27 november 50 jaar. Ik wil haar verrassen met een gezellige tappas middag/avond. Alleen voor de vrouwen. Ik zou het leuk vinden als iedereen iets maakt. Warm/koud maakt niet uit. Als het maar bij een gezellige tapasmiddag/avond hoort! Zouden jullie aan willen vinken of jullie kunnen? En welk tijdstip het beste uitkomt? In de opmerkingen kunnen jullie schrijven wat jullie willen maken. Ik hoop dat jullie allemaal komen!”

Gisteren resulteerde dat in een volle tafel met onder meer gevulde wraps, zalmrolletjes, crostini´s met ansjovisboter en artisjokharten, maiskoekjes, carpacciohapjes, bladerdeeg met feta en spinazie, olijven gewikkeld in ansjovis, aardappelsalade met tonijn & ei, Spaanse bonensalade en een tonijntortilla, pittige Spaanse gehaktballetjes in tomatensaus (albondigas), spekrolletjes gevuld met geitenkaas en nog veel meer.

Sarah zelf mocht dan geen rol spelen bij het vullen van de eettafel, ze had het des te drukker met het uitpakken van de seniorenmand, een soort kraammand voor vijftig plussers. Het kostte kracht om te blijven lachen bij pakjes gevuld met maandverband, Tena Ladies, luierbroekjes, catheters, tijdschriften voor ouderen, leesbrillen, rimpelzalfjes, poeders en kettingen met een groot 50-medaillon.

Als de glimlach dreigde te stagneren, waren er nog altijd die andere vrouwen die, veelal uit herkenning, de stemming er volop in wisten te houden.

En daarom eindigde dit tapasfeestje met het volgende bedankje op de dag erna:
“Ontzettend bedankt allemaal!! Jullie hebben allemaal je best gedaan en super lekkere hapjes gemaakt! Mijn moeder vond het een geweldige en gezellige avond! Heel erg bedankt namen ons allebei!”

 

“Hey! Hoe was ‘t?”, sms-te mijn dochter.

In gedachten liet ik een paar termen de revue passeren. Hartkleppen, kransslagaderen, ritmestoornissen, angina pectoris, atherosclerose, cholesterol, collateralen. “Het leek wel een beetje op een college over het hart”, stuurde ik terug.

Later op de dag overhandig ik haar de handout, boordevol voorlichting over de lichamelijke kant van hartziekten, die meegeven werd op de informatiebijeenkomst voor mensen die worden gerevalideerd en hun partners. Ze bladert er even vluchtig doorheen. “Nou”, zegt ze dan met het dedain van een tweedejaars student geneeskunde: “Ik zie ’t al, het lijkt meer op ‘Het hart voor dummies’.”

Ik had er nog nooit van gehoord maar infobesitas schijnt dé nieuwste ziekte te zijn. Dan ben je verslaafd aan het constant opvragen van informatie. Wel modern natuurlijk, alleen houd ik niet van ziektes.

M’n telefoon slingert ergens rond in mijn tas en ik klap mijn laptop heel snel dicht.
Poehee, net op tijd.

Toen ik vanochtend wakker werd, was-ie er al. Hij vergezelde me toen ik naar mijn werk fietste en ik hoorde ‘m nog steeds toen ik ’s middags boodschappen deed. Tijdens het koken, galmde hij door de kamer, elke keer weer. De kans dat-ie me vandaag nog verlaat, is niet groot.

Het liedje heet Lifeline en is van de Noorse singer-songwriter Ane Brun.
Als er zoiets moois door je hoofd zingt, kun je maar het beste heel stil luisteren.

All this time
I’ve been drawing your lifeline
As I held your hand in mine
I’ve been smoothing out your troubles
While my own I left behind

All this time
I’ve been painting our portrait
But I can’t seem to make it shine
The angle doesn’t seem to matter
Perhaps the problem’s with the light

It’s taking so long
And it’s gonna take a little more
Please prove me wrong
Is it gonna take a little more

Ooh, in time
I’ll whisper speaks of gladness
Sweet release and smiles
I’ll be carrying our laughter
Like a favorite work of art

Vorige week verbleef ik twee dagen op stand.
In Noord-Holland.
Om precies te zijn: in Heemstede.
Met als doel om, samen met een collega, in relatieve rust en zonder onderbrekingen aan het beleidsplan 2012-2013 te werken.

Het waren lange dagen.
Met rode wangen van concentratie en het nodige hersengekraak.

Er heerste een goede werksfeer…

aan de tafel bij mijn collega thuis.

En Huis te Manpad gebruikten we om tussen de middag een frisse neus te halen.

“Wat is jouw kracht?”,
vroeg iemand me vandaag.

Mijn kracht?
Héb ik die dan?, dacht ik gelijk.

Ik móest wel kracht hebben.
Anders had ik geen antwoord.
En dat is vrij krachteloos.

Ter verstrooiing en vermaak zei ik bijna: “Ik stá in mijn kracht”.
Maar de uitdrukking ‘in je kracht staan’ heeft de titel vaagste vaagtaal van 2011 gewonnen.
Dus daar zag ik van af.
Uiteindelijk heb ik toen maar gezegd dat vasthoudendheid mijn kracht was.

En daar kwam ik mee weg.

Op een zachte zaterdagavond kwamen m’n dochter en ik, samen met m’n zus en zwager, middenin de hete vrede terecht.

‘Hete vrede’ is de naam van de indrukwekkende voorstelling waarmee Claudia de Breij al ruim twee jaar door Nederland reist. En, zoals ze gisteravond in Leiden, na afloop vertelde: “Het is zo’n lekkere show dat ik er, zelfs nu we ‘m nog maar een paar keer hoeven te spelen, eigenlijk nog lang niet klaar mee ben.”
Alle superlatieven die werden geuit toen Claudia de Breij voor dit programma de Poelifinario 2010 won, waren inderdaad van toepassing, vonden wij. Fantastisch geslaagd cabaret, intelligente en harde grappen zonder grof te worden, fraaie vormgeving, hilarische toonzetting, prachtig breekbare liefdesliedjes met een voortreffelijke muzikale begeleiding. Kortom: sterk, komisch en overrompelend.
De Breij speelt dat ze in het jaar 2060, op 85-jarige leeftijd, met haar kleinkind terugkijkt op de periode van na de Koude Oorlog: de Hete Vrede die sinds 11 september 2001 intrad. Ze vertelt over de kille, harde wind die ging waaien, over alle aanslagen en de klimaatverandering. Zelf zat ze in het verzet, als cabaretier die het dacht te weten. ‘Maar oma, was je goed of fout?’, vraagt haar kleinzoon steeds indringender.
Ze komt met originele, eigenzinnige gedachtes over politici en over nuance in het debat. Het ene moment is ze bloedserieus in haar kritiek op Nederland als een land vol NSB’ers, het andere moment staat ze te swingen bij muziekfragmenten die bij haar eigen begrafenis gedraaid moeten worden. Claudia twijfelt veel, twijfelt eigenlijk aan alles. Dingen die zij wél zeker weet, stopt ze in haar gevoelige liedjes die gaan over liefde, missen en verlangen. Zoals in de mooie openingssong: ‘Mag ik dan bij jou?’:

Tegen het nachtelijk uur reden we van de hete vrede door de koele mist naar huis. “Zei ze nou niet dat er nog een paar kaartjes in Carré te verkrijgen zijn?”, zei mijn dochter. Bij haar geen enkele twijfel over het antwoord op die herhaalde vraag van de kleinzoon.
Oma De Breij was goed!

Op de houten tafel ligt een A-4tje met veel letters.

Voordat ik mijn ogen de woorden laat vangen, vallen mij twee felle, beschuldigende pijlen op die met pen op het papier zijn aangebracht. De ene wijst naar een datum en de andere naar een gemeente.
Toch maar gewoon bovenaan beginnen. De brief is gericht aan mijn echtgenoot en komt van het Centraal Justitieel Incassobureau van het Ministerie van Veiligheid en Justitie. Aha, ik zie ’t al: een bekeuring voor de rijder in de grote bak. Mijn ogen schieten gelijk naar het vet gedrukte Te betalen: 25 euro, dát valt nog mee. Het is niet zijn eerste bekeuring en ’t zal ook niet de laatste zijn.
Als ik de beschikking achteloos terzijde wil schuiven, zie ik ineens die dikke pennenhalen weer staan. 9 November 2011 en Utrechtse Heuvelrug zijn onderstreept.
Dán besef ik pas hoe het zit. Langzaam maar zeker krijg ik het warm. Die bekeuring is voor mij! Op die woensdag had ík de bak een dagje mee. Waar ik 100 had mogen rijden, reed ik 108, dat gecorrigeerd werd naar 104. Die 4 kilometer te hard leverde me een opgelegde sanctie van 19 euro op en met de administratiekosten erbij kwam dit dus op 25 euro. Ik kan er niets anders van maken.

Warm van schaamte? Ik dacht ’t niet.
Hoewel het een foutje is, vind ik mijn eerste bekeuring ooit eigenlijk ook wel een beetje stoer. 

“Met Louis van Gaal heeft Ajax een triple-A-coach binnengehaald”, beweert iemand op de radio.

Triple-A-status: een term uit de financiële wereld, weet ik. Voor de zekerheid zoek ik thuis op wat die drie A’s nou ook weer precies betekenen. Triple-A wil zeggen dat de betrokken belegging zeer veilig is en dat een investeerder er niet aan hoeft te twijfelen zijn geld netjes op tijd terug te krijgen.

En dat dan omgezet naar die voetbalslangenkuil in Amsterdam.

Ik kom niet meer bij van het lachen. Het is ineens weer een stuk leuker om een Feijenoord-fan te zijn.

Het zal niemand meer verrassen als ik beken een liefhebber van boekenruggen te zijn.

Tegen het onbeleefde af kan ik bij vrienden of kennissen de inhoud van de boekenkast bekijken. Tenminste, als er nog een boekenkast is. Ik vind ’t heerlijk om me te verlustigen aan volle boekenplanken met titels die nog op mijn leesverlanglijstje staan of die juist herinneringen aan een duik in het geestesgoed van een ander oproepen.
Ook bij relatief onbekenden kan ik het niet nalaten een blik op de kast met leesvoer te werpen. In het geval je wilt weten wat voor vlees je in de kuip hebt, verraden boeken vaak al iets. Ze geven moeiteloos en snel een beeld van de interesses van de eigenaar en dat is dan weer handig om een gesprek aan te knopen.

Daarom raakte ik toch een beetje in de war bij het zien van de volgende boekenkast. Want hoewel kleurig en origineel, kon ik maar niet uitknobbelen wat voor een type de bezitter van deze bergplaats zou zijn en waar-ie nou eigenlijk van hield? Ik kan niet veel meer verzinnen dan dat het iemand moet zijn die de bloemetjes graag buiten zet.