Op onze laatste dag hebben we een toevallige ontmoeting met paus Franciscus. Echt waar, kijk maar: https://www.facebook.com/irene.vanderplas.7/posts/842301035838276

 

25 km gewandeld, van hedendaagse straatjes naar fresco’s uit de zestiende eeuw en ruïnes uit de Romeinse Republiek en Keizertijd. Voor meer foto’s, zie:  https://www.facebook.com/irene.vanderplas.7/posts/841448662590180

 

Na bezoek aan de Centrale Montemartini met een fietstout op de mountainbike over de Via Appia en langs de aquaducten. Zie  https://www.facebook.com/irene.vanderplas.7/posts/841034595964920

 

Op ons gemak uren geslenterd door het oude Ostia. Daarna van strand en ijs genoten in het moderne Ostia. Voor de foto’s, zie: https://www.facebook.com/irene.vanderplas.7/posts/840550499346663

 

Na 37 jaar terug in Rome. Dit keer met mijn dochter. Voor meer foto’s, zie https://www.facebook.com/irene.vanderplas.7/posts/840077149393998 

Op het moment dat ik mijn huis weer een beetje op orde heb, nadat het een week overgedragen was aan de zorg van mijn zoon en zijn illustere vrienden, hoor ik buiten een toetertje.

M’n dochter nadert het huis met een gigantische doos, gevolgd door mijn echtgenoot met een nog grotere doos. “We hebben ‘m”, luidt de heldere mededeling en binnen no time ligt mijn kamer vol met plastic en allerlei verpakkingsmateriaal.

Sinds vorig jaar is mijn dochter gevangen door de astronomie. Nadat ze een boek had gelezen van Carl Sagan over een vrouwelijke astronoom, werd ze lid van de Leidse Weer- en Sterrekundige Kring. Daarna volgde een lidmaatschap bij de Werkgroep Leidse Sterrewacht. Al snel ontstond één grote wens: een eigen telescoop bezitten.

“Sterren, planeten, nevels, sterrenstelsels: het zijn gewoon prachtige dingen om naar te kijken. Maar ook de wetenschap boeit me enorm, het besef van dat onmetelijk grote universum om ons heen. Het stelt alles in perspectief.”

Mijn dochter is geen type die over één nacht ijs gaat en na uitgebreide studie en advies van haar sterrenvrienden, is in de aanloop naar haar verjaardag de keuze gevallen op een Schmidt-Cassegrain telescoop, model Celestron C8.

Het enige dat ik ervan weet is dat er nu een enorm gevaarte in mijn kamer wordt opgebouwd. “Kan ik ‘m hier een nachtje laten staan?”, vraagt ze, als het exemplaar in vol ornaat staat te pronken. “Tuurlijk”, antwoord ik, opgelucht dat de toeter niet permanent in mijn blikveld zal verblijven, “dan verhuizen we ‘m morgen wel naar je studentenflat.”

De liefde voor de ruimte is er.

De telescoop is er.

Nu nog een wolkeloze avond…

Mijn lievelingsplekje bewaren we dit keer voor het allerlaatst.

Vannacht om 2.15 uur kwamen we thuis na zes dagen gelogeerd te hebben bij onze vrienden in Spanje. “Vorige week stapten we zo’n beetje ons bed uit”, zeg ik tegen Dick, “toen gíngen we nog.” Nu leggen we onze hoofden snel te slapen want over een paar uur moet ik gewoon weer werken.

Voordat ik mijn ogen sluit, denk ik nog even aan vandaag. De rit naar La Vall de Laguar, langs het mooi dorpje Campell.

De blauwe lucht, mijn Spaanse vriend tussen de amandelbloesem. “Ruik nog maar eens goed, Irene, morgen is alles weer anders.”

“Doe maar een tafeltje bij de kachel”, had Edwin ’s ochtends bij de reservering tegen Esmee van het restaurant La venta del collao gezegd. Maar na het hoofdgerecht houden we het niet meer en verkassen we naar buiten in de zon.

Het is zo’n mooie plek daar. De madeliefjes bloeien.

“Willen jullie nog een glaasje cava?”, komt Esmee vragen. “Doe maar”, zeg ik. “Het is ons afscheidsetentje, straks vliegen wij weer naar Nederland.”

We brengen een toast uit op onze vriendschap. Wat een heerlijke smaak!

De regen klettert tegen de ramen. “Met deze kou zou het in de bergen wel eens kunnen sneeuwen”, zegt Edwin. Vanuit onze warme en gezellige kamer zijn de bergtoppen in nevelen gehuld en niemand heeft zin om in dit hondenweer op pad te gaan.

Om één uur heffen we ons luie bestaan vrijwillig op om met vrienden een hapje te gaan eten in Benissa. Het wordt lichter en in de verte zien we dat iemand met een bus poedersuiker de ruggen van de Bernia heeft bestrooid. “Zullen we straks…?”
En dat doen we. Met de Landrover klimmen we over kronkelige bergweggetjes richting wit.

Op zo’n 700 meter hoogte zien we de eerste tekenen van de Spaanse winter aan de Costa Blanca.

Hup, de auto uit. Er waait een ijzige wind en toch is het genieten met volle teugen.

Alsof er een kunstenaar aan het werk is geweest.

Subtiel zijn stukjes sneeuw en ijs uitgestrooid over het mediterrane landschap.

Hoewel wij in Nederland regelmatig verrast worden door een echt pak sneeuw, heeft deze Spaanse poging haast iets magisch.

Twee jaar terug liep ik hier te zweten tijdens een inspannende bergwandeling en nu huppel ik bibberend van het ene ijsbloemetje naar het andere.

Ook deze Spaanse dennenboom weet niet wat ‘m overkomt.

Langzaam maar zeker komen steeds meer mensen vanaf de kust omhoog. “Er ligt misschien wel sneeuw in de bergen!”

Als we teruglopen naar de auto, horen we vrolijk kindergelach. Terwijl een moeder haar kinderen vereeuwigt in het witte stuifsel, maken wij een praatje met vader. “Het is voor het eerst dat ze sneeuw zien”, vertelt hij ons, om daar nog trots aan toe te voegen, “maar voor mijzelf is het de tweede keer!”

Een beetje onwennig is het allemaal nog wel. “Kijk”, doet Edwin voor, “je kunt ook sneeuwballen maken.” Als alle kinderen er één hebben, laten wij ons weer afzakken naar beneden.

Sneeuwpret aan de Costa Blanca, ik zal ’t niet snel vergeten.

“Ik wil vanmiddag wel naar Calpe!”, stel ik gedecideerd voor.

Als ik bij mijn vrienden in Spanje ben, neem ik altijd graag een kijkje bij de Middellandse Zee. Aangezien er geen protesten opklinken, lopen we een paar uur later onder de goedkeurende blik van de beschermheilige van de haven langs de aangemeerde boten.

Op één vissersschip na ligt de complete vloot thuis. “Slecht weer en teveel wind”, weet men ons te vertellen.

Voor ons alleen maar leuk, want méér te fotograferen.

En voor sommige mensen ook gelegenheid om wat herstelwerkzaamheden uit te voeren.

Zelfs de bodem van dit vissersbootje oogt fotogeniek op deze dag.

Na een uurtje in de zon op een terras aan de haven, waar we prettig kennismaken met een kan sangria en lekkere vishapjes, lopen we over de boulevard naar de rots van Calpe. “Meeuw, let op. Je hebt maar één leven!”

In de fractie van de geelpootmeeuwen wijzen alle neuzen in dezelfde richting.

Dat ene stoere vissersbootje dat toch is uitgegaan, komt aan het eind van de middag veilig binnen. Mijn zoon slaagt voor z’n theorie rijexamen. M’n dochter lacht me ’s avonds toe via Facetime. Heel veel lieve berichtjes van familie, vrienden en bekenden komen mijn kant op. En in het beste gezelschap dat ik me kan wensen om m’n 54-ste verjaardag te vieren.

Ik ben een bevoorrechte waterman, luidt mijn simpele conclusie.

“Allemachtig”, bibberde mijn verspaanste vriend vanochtend, “het is toch koud buiten!” Hoewel het zelden voorkomt dat de maximum temperatuur in deze streek in Spanje onder de 10 graden blijft steken, dreigt dat vandaag toch echt te gebeuren, deelt hij mee. We nestelen ons dan ook op ons gemak rond de houtkachel maar na een paar uur begint het toch te kriebelen. De jassen gaan aan, de fototoestellen worden omgehangen en we zetten koers naar het dorpje Senija, een loopje van zo’n 6,5 kilometer.

Lliber, achter een zee vol witte bloemetjes, laten we links liggen. Wanneer we door de nog bladloze druivenstruiken wandelen, breekt de zon ineens door. “Nu halen we misschien nog net de 12 graden”, stelt Edwin als lokale weerdeskundige zijn eerdere voorspelling bij.

Bij een verlaten schuur staan een stel flessen te pronken.

Zou het ‘stelen’ heten als ik er eentje zou meenemen?

Mijn dagelijkse portie amandelbloesem haal ik ook nu weer moeiteloos binnen.

Een oude man zit te lezen in de luwte van zijn rio rau.

Rond een uur of half drie lopen we Senija binnen: 600 inwoners en 5 restaurants/bars.

We kiezen voor een traditioneel tentje. Geen menukaart maar eten wat de pot schaft en dat is in dit geval een goede Valenciaanse puchero.

We kunnen er weer tegen voor de terugweg en sukkelen weer terug over de oude Romeinse weg.

Hier kun je toch niet zomaar aan voorbij lopen?

En ook van dit plaatje werd ik helemaal warm.

Of dat de komende dagen gaat lukken, moeten we nog maar afwachten. Bij thuiskomst zat er een officiële waarschuwing van de Spaanse autoriteiten in de mail: de deur van de vrieskist gaat helemaal open.