Buiïg

“Kom op”, zeg ik tegen de man die niet zo van loopjes houdt.

“Als ik er voor zorg dat je een lekkere lunch krijgt, loop je dan mee over het strand naar Noordwijk? Dan gaan we via de duinen weer terug.”
“Het is buiïg”, antwoordt hij.
“Stel je niet aan”, zeg ik.
Enthousiast is anders maar de schoenen gaan zowaar aan wanneer de buienradar belooft dat de kust voorlopig veilig is.

Met de wind in de rug is het genieten van strand, zee en wolken.

Bij Bries schuiven we aan voor een broodje. Precies op tijd want de bui die losbarst, jaagt zelfs de kitesurfers het strand op.

We wachten tot het droog is en lopen dan weer richting Katwijk. Maar dan gaat het alsnog helemaal fout. Een imposant ogende lucht laat zich boven de duintoppen zien. Ik laat snel een regencape over mijn hoofd glijden maar de man die niet zo van loopjes houdt, weigert zijn menselijke waardigheid te verliezen en wordt, ondanks de paraplu, zeiknat.
“Ik had nog zo gezegd dat het buiïg was”, luidt het mismoedige commentaar bij thuiskomst.
Het lijkt mij veilig niets terug te zeggen maar ik denk stiekem: stel je niet aan, dan weet je tenminste dat je leeft.