“Heb je wat te eten mee?”, vraagt de moeder van een vriendin van mijn dochter. “Ik heb een zak eierkoeken bij me, een paar flesjes drinken en dít.” Trots laat ze me een flink kussen zien. “Om op te zitten”, verklaart ze. “Wij hebben dit al vaker bij de hand gehad en dit gaat uren duren”.
Tussen half tien en tien uur verzamelen ouders, grootouders en vrienden van 95 geslaagden atheneum en gymnasium zich in de aula van het Rijnlands Lyceum in Oegstgeest. Het is diploma-uitreiking. De ontvangers van het felbegeerde papier nemen voor in de zaal plaats en vormen terecht het middelpunt gedurende deze feestelijke happening.
Je zou een eindeloze en saaie bijeenkomst kunnen verwachten met voor iedereen een obligaat woordje, maar niets is minder waar. De rector weet in 150 woorden elke examinant op een verrassende, humorvolle en herkenbare manier neer te zetten en recht te doen. Als een ware podiumkunstenaar weet hij van begin tot eind te boeien. De speeches vervelen geen seconde en dat is bijzonder als je je bedenkt dat van de bijna honderd jonge mensen waar iets over verteld wordt, ik er maar een stuk of vijf wat beter ken. Wat een bijzondere verhalen, wat een talenten. De wereld aan hun voeten.
De lach schalt door de zaal bij die waterpoloër die eindelijk taarten mocht gooien naar de leerkrachten en z’n sterk ontwikkelde arm ophief om zijn mentor, wiens gezicht al door angstzweet glom, keihard te raken…, en miste. Of bij dat ene warhoofd dat nooit zo goed doorhad wat er speelde en op de dag van de examenuitslag zelf de telefoon pakte en contact zocht met z’n mentor: “Jo, eh, gaan we nog bellen vandaag of hoe zit dat?” Of van dat verlegen meisje met die appelwangetjes dat het afgelopen jaar tip top in de kleren en op hakken door de school schreed en van haar scooter afstapte alsof haar nooit een bui regen of een lekke band kon treffen. Ontroering was er ook en een donderend applaus voor Tom, in z’n rolstoel, die ondanks de ziekte van Duchenne maar dankzij zijn niet aflatende moed, zonder één onvoldoende slaagde. Voor iedereen gold dat hun eerste welkom op school in deze aula was en dat ze op diezelfde plek vandaag ook weer afscheid namen. Om verder te gaan.
Het is over tweeën als we weer buiten staan. De papieren getekend. Een arm vol bloemen en boeken.
“Ik stik van de honger”, herinnert m’n dochter zich een basale levensbehoefte. We rijden naar de Boulevard om een visje te eten. “Wat heeft deze school mij veel gebracht”, verzucht ze, als we samen teruglopen. “Zoals?”, vraag ik. “Zelfvertrouwen, liefde voor literatuur en echte vriendschap.”
Voor dit soort begrippen staat geen cijfer op haar lijst ingevuld. Ze zijn onmeetbaar waardevol. Veel meer nog dan die tien voor wiskunde zorgen ze voor geluk en voor het er aan toe zijn om een nieuwe stap te maken.
Vanaf nu is ze studente geneeskunde en klassieke talen.
Prretje's Blog 
Plaats een reactie