Bloody sunday

Toevallig gisteren het journaal gezien? Met het oog op de Amstel Gold Race door het Limburgse heuvelland was er een item over racefietsers gemonteerd. Beelden van voornamelijk vijftig plus mannen die in kleurige, vaak te strakke pakjes, op hun peperdure fietsen door het land stumpen. Behalve dat ze fietsen, bleek uit het verslag, ondersteunen ze bovendien ruimhartig de economie door de aanschaf van exorbitant dure accessoires zoals helmen, brillen en trappers: ”Aan het materiaal mag het niet liggen.”
Een reportage met veel herkenningspunten.

Als we op zondagochtend bij mijn schoonmoeder net een drankje inschenken, gaat de telefoon. Een onbekende meldt dat mijn neef, die samen met m’n echtgenoot en nog meer maten van de Katwijkse wielerclub, meedoet aan een route door de Bollenstreek, opgehaald moet worden. Valpartij, veel schaafwonden en nekpijn. De ambulance is erbij geweest en er wordt aangeraden naar de dokterspost te gaan voor behandeling. M’n zwager vertrekt direct. 
Aangezien mijn echtgenoot zelfs in bed nog met z’n iPhone ligt en er niets van hem wordt vernomen, is onze conclusie dat hij niet bij de valpartij betrokken was en niets weet van z’n onfortuinlijke neef. M’n schoonzus heeft geen rust meer en gaat ook naar huis. Een kwartier later meldt ze dat ze geen sleutel heeft en voor de deur staat, waardoor ik de onrustige bijeenkomst eveneens verlaat om haar een sleutel te brengen. “Weet je dat Dick ook bij de dokterspost is gebracht met ernstige schaafwonden en dat hij de eerste was die gevallen is?”, zegt ze, als ik de sleutel overhandig. Ik weet van niks. “Kijken jullie eens of ik een sms heb”, zeg ik tegen de kids, terwijl ik de auto richting huis stuur. Niets. Ook thuis gekomen probeert niemand contact te zoeken. Vreemd. Na enige tijd bel ik de iPhone maar eens. Er wordt opgenomen en direct weer opgehangen. Ook raar. Weer iets later spreek ik een boodschap in. Geen reactie. Als ik ten langen leste een derde poging waag, krijg ik eindelijk de bezitter van de mobiele telefoon aan de lijn: “Irritant zeg, ik zit hier net op de behandeltafel en dan gaat die telefoon maar!” Nee, ik hoefde ‘m niet op te halen en z’n fiets lag in de auto van de ontboden zwager.
Goed dat ik het weet.

Halverwege de middag wordt de fietsheld thuisgebracht. Grote, bloederige schaafplekken op elleboog, benen en heup. Een gat van zeker 15 cm in het tweehonderd euro kostende fietsbroekje, maar verder alles top. En dan krijg ik onverwachts een belangrijke rol toebedeeld: “Was dat wielerbroekje toch nog maar, dan kan ik dinsdag gewoon weer fietsen want door dat gat drukt er dan niets op die schaafwond.”

Ik zet m’n stoel op het balkon. Maar goed dat ik die racefiets niet ergens moest ophalen, denk ik, als ik zit. Het zal je maar gebeuren dat je op een hoge brug stopt en dat rijwiel van vijfduizend euro zomaar in het diepe water gooit. Dat zou toch heel jammer zijn.