Lentevreugd

Vanochtend vroeg reed ik met mijn Spaanse vriend en logee naar de Waterleidingduinen.

Gewend aan vroeg opstaan en een leven buiten was hij er na een week ouderlijk huis en ziekenhuisbezoeken aan zijn vader hard aan toe om een flinke wandeling in de duinen te maken. We trokken een kaartje en parkeerden de auto. Ik pakte mijn wandelschoenen uit de achterbak en hoorde naast me: “O shit!”
En toen bleek er maar één paar wandelstappers achterin te liggen.
Na twee minuten betaalden we ons kaartje, verlieten het terrein weer, haalden thuis de goede schoenen op en besloten in verband met later koffiebezoek maar iets meer in de buurt te blijven.

Lentevreugd werd het. Met twee paar wandelschoenen, mooi riet en Schotse Hooglanders.