Het pad naar de Rots

Castellane, 10 augustus

Het is niet dat ik er bewust voor kies om er aan te denken maar als ik vanochtend terugloop van het toiletgebouw gebeurt ‘t gewoon. Twee jaar terug kwamen wij op vakantie in Wales in een nachtmerrie terecht toen de aorta van mijn echtgenoot scheurde. Ik keerde terug van het douchen en vond ‘m bewusteloos in onze caravan. Een week lang hing z’n leven aan een uiterst breekbaar draadje maar tegen alle verwachtingen in, overleefde hij en herstelde.
“Zo’n ongeluksdag is niet iets om aan herinnerd te willen worden”, zegt de hoofdpersoon in kwestie. Mijn dochter, zoon en ik kijken er iets anders tegenaan. In de meest duistere uren van ons bestaan, bleek het geluk immers aan onze zijde en dat zullen we nooit vergeten.

Een mooie dag om de klim naar Chapelle Notre-Dame du Roc te ondernemen.

Van kerk naar kerk. Vanaf de Eglise Sacré Coeur in Castellane naar de Chapelle Notre-Dame du Roc.

Langs het pad staan de staties van een kruisweg van Christus.

“Die vier zijn lekker aan het zweten”, stelden bloem en beest in gezamenlijkheid vast.

Alleen al voor het prachtige uitzicht vanaf het 185 meter hoge rotspunt over Castellane en de rivier de Verdon is de klim de moeite waard.

De kapel is uit het jaar 1703 en door de afgelegen ligging is het een waar pelgrimsoord geworden. Talrijke geschenken getuigen van gebeden die zijn verhoord en pasgetrouwde stellen komen naar de kapel om bescherming te vragen.

Terwijl er drie in de schaduw zaten uit te hijgen, ging ik het kapelletje binnen. Ik stak een kaarsje aan. Een kaarsje op het leven.