Slaapkamerperikelen

“Zó”, zeiden de mannen die een nieuw bed voor de slaapkamer op zolder kwamen brengen, “hier heeft u de dozen met inhoud en als je het goed in elkaar zet, kun je erop slapen. Succes ermee!” En weg gingen ze.

“Ik dacht dat ze ‘m in elkaar zouden zetten”, zei ik verbouwereerd tegen mijn Spaanse vriend die een paar nachtjes onder ons dak logeert. Hij haalde zijn schouders op en hoewel ik ‘m net daarvoor nog tegen de vrachtwagenchauffeur had horen zeggen dat-ie niet linkshandig, niet rechtshandig maar vooral ónhandig was, stelde hij enthousiast voor het klusje dan zelf maar te klaren. En nee, het was niet nodig onze leesbrillen van beneden te halen om de instructies door te lezen, dít zou een fluitje van een cent worden….

Tsja…

Nadat we met veel moeite acht kleine schroeven op de plaats van acht grote schroeven hadden gedraaid, de bovenkant van de zijkant van het bed aan de onderkant hadden gedaan, nadat we het voeteneind aan het hoofdeind hadden bevestigd en van het nachtkastje een schroef, een ringetje en een plaatje overhielden en nadat we al die fouten weer moesten herstellen, waren we ruim twee uur verder. In het stadium dat we jaren daarvoor bij het in elkaar zetten van een Ikeastoel bereikten en waarbij we bij hoog en laag volhielden dat er sprake van een montagefout moest zijn en dat geen mens het voor elkaar zou krijgen van de losse onderdelen een betrouwbaar zitelement te maken, kwamen we echter niet.

Laat het de nodige zweetdruppels en hoofdbrekens hebben gekost, daarna héb je wel wat: een eenpersoonsbed dat twee lijven kan dragen waarvan er welliswaar eentje angstvallig de adem inhield.

Verder lukte het overigens moeiteloos om het welverdiende sapje op dit inelkaarzetsucces te nuttigen zonder leesbril.