Hoon

“Zo mam, engineering skills”, luidt het commentaar van mijn zoon als hij mijn bouwwerk ziet. “Wat is het nut van die zotte stellage daar?”
Twee minuten later daalt mijn dochter af van haar zolderkamer om aan te schuiven voor de avondmaaltijd. En waar ik al een beetje bang voor was, gebeurt: ze werpt een blik in de achtertuin. “Nee hè”, verzucht ze op een toontje die niets aan de verbeelding overlaat, “wat heb jij nou weer zitten knutselen? O wacht, ik weet ’t al. ’t Zal wel weer met die vogels te maken hebben. Laat de natuur toch eens gewoon haar gang gaan en als ’t niet anders is: let them die. Ja, zo gaat dat nou eenmaal.”

Dat is nu precies waar ik helemaal niets voor voel. Toen pa en ma merel vanochtend beiden op voedselpad gingen, wierp ik een snelle blik in hun nestje in mijn hedera-heg. Drie eitjes waren veranderd in friemelachtige hoopjes met dichte oogjes en wijdopen gesperde bekjes. Direct schoot er een soort beschermend oma-gevoel bij me omhoog. Dat nestje, al niet echt op een veilige plek gebouwd, moest verdedigd worden. Koste wat het kost.
Dat de eerste aanval diezelfde dag in de vorm van tropische hitte zou komen, had ik niet verwacht. Na mijn werk kwam ik de tuin binnen en zag ik een slappe moeder merel half naast het nest hangen met haar snavel wijd open terwijl de zon ongenadig op het nestje scheen. Het moet daar zeker veertig graden zijn, dacht ik, en voor die kleintjes kan deze benauwdheid ook niet goed zijn.

Bij gebrek aan bestaande hulpmiddelen, ontwierp ik met m’n huishoudtrap, een paraplu en drie elastiekjes een soort schaduwapparaat. Naar mijn idee waren de merels er tevreden over: moeder herstelde van haar flauwte, vader meldde zich ook weer en af en toe zag ik de baby’s onder hen bewegen.

Oma ook gelukkig. En daarom liet ik zonder morren mijn eigen kleintjes dat emmertje hoon maar over me uitstorten.

Advertenties