Gezakt

Slap van het lachen komen we in het donker de auto uit. “Je wordt bedankt. Als het morgen fout gaat, weet ik aan wie ik ’t te danken heb.” Ik kan niet anders dan knikken. Een chaotischer les kun je niet krijgen.

Morgen moet m’n dochter, als onderdeel van het rijbewijs halen, een soort proeve van bekwaamheid afleggen in bijzondere verrichtingen. Behalve onderdelen als file parkeren, straatje keren en de hellingproef worden er ook vragen over de auto en hoe die werkt, gesteld. Volgens een vriendin die sinds twee maanden haar roze rijpas binnen heeft, werd aan haar, al lopend naar het vervoermiddel, gevraagd een beschrijving te geven van de auto. Een eenvoudige opsomming van vier wielen, een dak en deuren die open kunnen, bleek een afdoende antwoord.
Mijn dochter laat niet graag iets aan het toeval over. Bij gebrek aan een degelijke instructeur, komt ze vanavond bij de meest ongeschikte persoon aan die je je kunt voorstellen. “Mam, ga je even mee in de auto’s zitten zodat ik de binnenkant nog een keer kan doornemen?”
Dat hadden we uiteindelijk beter niet kunnen doen. Waar in de ene auto het licht links in de handel zit verwerkt, blijkt ’t in de andere auto rechts te zitten. Richtingaanwijzer en ruitensproeier idem dito. Als ik de voorruit schoon wil vegen, wordt er gesproeid op de achterruit. Als ik een handel omhoog doe, blijkt die naar beneden te moeten. Zo ongeveer niets gaat zoals het zou moeten gaan en in plaats van helderheid en inzicht levert deze samenzit in stilstaande auto’s niets anders op dan een onbedaarlijke slappe lach.

“Dat jij ooit een rijbewijs hebt gekregen, dáár begrijp ik echt niets van”, zegt ze als ze uitgelachen is. Ik doe maar geen moeite om te vertellen dat ik al haast dertig jaar, zonder rampen te veroorzaken, rondrijd en dat ik normaal gesproken geen enkele moeite heb om de juiste knoppen en handels te vinden in een vervoermiddel.
Gezakt is gezakt en dat is toch niet terug te draaien.